NIKOMU NIC SIĘ NIE STAŁO

Mieszkaliśmy na czwartym piętrze, był balkon, i rano - to było w piątek - obudził nas huk samolotu. Wylecieliśmy z ojcem i w tym momencie bardzo nisko nad dachami domów przeleciały samoloty niemieckie. Było widać Niemców, twarze było widać, śmiejące się. Oni lecieli w stronę stacji kolejowej, potem słyszeliśmy huki bomb. W tym momencie ojciec mówi: „Do piwnicy”, i wszyscy z całej kamienicy - do piwnicy. W naszym budynku była komenda Stacji Granicznej, mieszkały rodziny oficerów Straży Granicznej. Wszyscy oczywiście [zeszli] na dół do piwnicy.

Nie upłynęło wiele czasu, zaczęły padać bomby. Ale na szczęście nie padały na ten nasz budynek, ale padały po drugiej stronie ulicy. A po drugiej stronie ulicy z kolei cały taki kwartał to były obiekty rodzin wojskowych. To z jednej strony było ograniczone Lubelską, a z drugiej strony Wrocławską. I tam dalej był szpital. No więc oczywiście wszyscy modlą się: „Pod twoja obronę uciekamy się Święta Boża Rodzicielko...” , płaczą wszyscy, te bomby lecą, walą dalej. Nic się na szczęście nikomu nie stało, tylko tynk leciał. Jak się później okazało padło pięć bomb, niedużych bomb, ale wszystkie trafiły na podwórko. Nie trafiły w żadne zabudowania, ale dobrze celowali. No i dobrze mieli namierzone te domy, w których mieszkali oficerowie i generałowie. Po przekątnej w stosunku do Śląskiej i do Lubelskiej stoi frontem taki gmach - to tam mieszkało chyba dwóch generałów – generał Piasecki i generał Mont chyba. Chyba jeden z nich był Żydem nawet, tylko nie wiem który w tej chwili. 

No wiec teraz sytuacja jest taka, że trzeba się pakować- ucieczka na wschód. 

WRÓCIĆ NA LUBELSKĄ

No o czym ja marzyłem.. to ciekawe pytanie, ja marzyłem o powrocie do naszego mieszkania starego, to była pierwsza rzecz, na Lubelską. Marzyłem, że tam wrócimy z powrotem. Okazało się, że już nie wróciliśmy.